تنظیمات دوربین برای عکاسی منظره
تنظیمات دوربین بر اساس نوع منظره، زمان روز و آب‌و‌هوا متغیر هستند اما به‌طور کلی تنظیمات اولیه را می‌توان به شیوه‌ی ذیل تقسیم‌بندی کرد.
گشودگی دیافراگم
گشودگی دیافراگم یکی از مهم‌ترین تنظیمات عکاسی منظره است که عمق میدان و وضوح تصویر به آن وابسته است. در عکاسی منظره معمولا می‌خواهیم بخش زیادی از تصویر در فوکوس باشد. به همین دلیل معمولا از گشودگی‌های دیافراگم نزدیک به f/11 برای رسیدن به چشم‌انداز فوکوس بالا استفاده می‌شود. به‌طور کلی برای عکاسی استاندارد منظره (مانند عکاسی از یک منظره‌ی معمولی در طول روز)، گشودگی دیافراگم بین f/7.1 و f/13 مناسب است. در این محدوده کل تصویر در فوکوس قرار می‌گیرد و وضوح کافی را دارد.
سرعت شاتر
سرعت شاتر در عکاسی منظره کاملا به موقعیت بستگی دارد. در شرایطی که حرکت زیادی در منظره وجود ندارد سرعت شاتر اهمیت زیادی ندارد. به‌طور کلی گشودگی دیافراگم و سرعت شاتر مناسب به نوردهی صحیح کمک می‌کنند. تنظیم سرعت شاتر کاملا به مقدار نور و زمان روز وابسته است.
اگر از سوژه‌های پرسرعت مثل پرنده‌ها عکاسی می‌کنید، سرعت شاتل ایده‌آل می‌تواند حوای ۱/۱۰۰۰ ثانیه باشد و تمام حرکات را به‌صورت کامل ثبت کند. برای عکاسی از آبشار می‌توانید از سرعت شاتر بالا یا پائین استفاده کنید. سرعت شاتر بالا برای زمانی مخفید است که بخواهید از قطرات آب با جزئیات و بافت بالا عکس بگیرید. با کاهش سرعت شاتر به ۱/۵۰ ثانیه یا حتی یک ثانیه ظاهر آبشار به‌طور کامل تغییر می‌کند و حالتی ابریشمی پیدا می‌کند.
ایزو (ISO)
برای عکاسی منظره بهتر است از پایین‌ترین ایزوی دوربین خود استفاده کنید که اغلب ایزوی ۱۰۰ و روی برخی دوربین‌ها ایزوی ۶۴ یا ۲۰۰ است. در ایزوی پائین بیشترین مقدار داینامیک رنج و کمترین مقدار نویز را خواهید داشت؛ اما هنگام عکاسی در شب می‌توانید از ایزوهای بالاتری مثل ۱۶۰۰ یا ۳۲۰۰ استفاده کنید.
عکاسی در حالت RAW
اغلب افراد به عکاسی با فرمت خروجی JPG عادت دارند که تنظیمات پیش‌فرض اغلب دوربین‌ها است. JPG فرمتی فشرده است به این معنی که برخی داده‌هایی که دوربین ثبت می‌کند برای رسیدن به فایل کوچک‌تر نادیده گرفته می‌شوند. از سوی دیگر فرمت RAW کاملا غیر فشرده است و هیچ اطلاعاتی را از عکس حذف نمی‌کند.
نتیجه‌ی عکاسی در حالت RAW، فایلی پرحجم است که می‌توانید از طریق Adobe Camera RAW، لایت روم، فتوشاپ و دیگر نرم‌افزارهای ویرایش تصویر آن را باز کنید. برای عکاسی منظره بهتر است در این حالت عکاسی کنید تا بعدا بتوانید تنظیمات نور و جزئیات را تغییر بدهید. اگر همیشه در حالت JPG عکاسی می‌کنید می‌توانید حالت ترکیبی RAW+JPEG دوربین را امتحان کنید. به این صورت هر دو فرمت خروجی را خواهید داشت.
حالت عکاسی منظره
دوربین‌های عکاسی حرفه‌ای دارای تنظیمات مختلفی به نام حالت یا مود (Mode) عکاسی هستند که به این ترتیب دسته‌بندی می‌شوند: حالت auto یا خودکار، حالت اولویت دیافراگم (aperture priority)، حالت اولویت شاتر (shutter priority)، حالت برنامه (program) و حالت دستی (manual). برای عکاسی منظره حالت اولویت دیافراگم توصیه می‌شود این حالت روی دوربین‌ها با حرف اختصاری A یا Av نشان داده می‌شود.
دلیل استفاده از حالت اولویت دیافراگم این است که گشودگی دیافراگم می‌تواند عمق میدان تصویر را کنترل کند. عمق میدان به بخشی از تصویر گفته می‌شود که به‌طور کامل در فوکوس قرار می‌گیرد. در تصاویر منظره هم معمولا همه چیز باید در فوکوس باشد در نتیجه می‌توانید از تنظیمات f/11 یا f/18 در حالت اولویت دیافراگم استفاده کنید؛ اما گاهی اوقات هم می‌خواهید تنها یک سوژه واضح باشد و بخش زیادی از تصویر خارج از فوکوس باشد در این حالت می‌توانید از گشودگی دیافراگم f/4 یا f/5.6 استفاده کنید. استفاده از حالت اولویت دیافراگم امکان انتخاب بر اساس چشم‌انداز هنری را می‌دهد و دوربین هم بر همین اساس سرعت شاتر را انتخاب می‌کند.
حالت نورسنجی
نورسنجی ماتریسی متداول‌ترین حالت نورسنجی در عکاسی منظره است زیرا در این حالت دوربین اطلاعات نور را از کل بخش‌های قاب می‌خواند. نورسنجی ماتریسی بهترین حالت برای ثبت سایه‌ها و روشن‌ها است. اما در صورتی که سایه‌های بسیاری تاریک یا روشنی‌های بسیاری درخشانی در تصویر وجود داشته باشند ممکن است نورسنج دوربین غیر فعال شود. در این شرایط می‌توانید به حالت نورسنجی نقطه‌ای سوییچ کنید. در این حالت دوربین قرائت‌های خود را بر اساس یک نقطه از قاب انجام می‌دهد.
حالت فوکوس
دوربین‌های حرفه‌ای معمولا دارای چهار حالت فوکوس هستند: فوکوس خودکار تک‌شات (single shot autofocus)، فوکوس خودکار اتوماتیک (automatic autofocus)، فوکوس خودکار پیوسته و فوکوس کاملا دستی. بهترین گزینه برای عکاسی منظره فوکوس تک شات است زیرا تنها یک بار با نیمه فشردن دکمه‌ی شاتر فوکوس دوربین را تنظیم می‌کند. دیگر حالت‌های فوکوس زمانی مفید هستند که سوژه‌ای متحرک در قابل داشته باشید و بخواهید فوکوس را روی آن قفل کنید.
هیستوگرام
هنگام عکاسی سعی کنید هیستوگرام دوربین را نگاه کنید. دقت کنید قله‌ی هیستوگرام به سمت چپ یا راست متمایل نشده باشد. با هیستوگرام می‌توانید توزیع سایه و روشنی‌های تصویر را ببینید. در صورتی که یک طرف هیستوگرام بالا رفته باشد و نمودار در میانه نباشد، به این معنی است که جزئیات در بخش‌هایی از تصویر از بین رفته‌اند. این ویژگی به‌ویژه در ویرایش نهایی تصاویر حائز اهمیت است.
تکنیک های محبوب دیگر
براکتینگ: اگر نمی‌توانید یک چشم‌انداز را به دلیل کنتراست‌های قوی داخل هیستوگرام تنظیم کنید (برای مثال کنتراست قوی هنگام طلوع یا غروب خورشید) می‌توانید از تکنیک براکتینگ استفاده کنید. در این روش دوربین چند عکس تاریک و روشن ثبت می‌کند تا کل داینامیک رنج صحنه را پوشش بدهد. اغلب دوربین‌ها دارای تنظیمات براکتینگ هستند. معمولا سه تا پنج عکس با یک یا دو درجه‌ی اختلاف نور ثبت می‌شوند. بهترین نتایج به دوربین بستگی دارند.
پاناروما: اگر لنز واید ندارید می‌توانید در حالت پاناروما عکاسی کنید. از حالت‌های پانارومای خودکار دوربین استفاده نکنید. بلکه می‌توانید تصاویر را به‌صورت جداگانه بگیرید. بهترین روش برای این کار ثبت تصاویر در حالت پرتره (عمودی) با همپوشانی تقریبی ۵۰ درصد است. سپس می‌توانید تصاویر را در نرم‌افزار لایت‌روم کنار یکدیگر قرار بدهید.
انباشته‌سازی فوکوس: گاهی خواهیم خیلی به پیش‌زمینه نزدیک شویم. در فاصله‌ی نزدیک حتی با گشودگی دیافراگم f/14 نمی‌توان همه چیز را در فوکوس نگه داشت. در این صورت می‌توان از تکنیکی به نام انباشته‌سازی فوکوس استفاده کرد. انباشته‌سازی فوکوس به معنی ثبت تصاویر متعدد با فاصله‌های کانونی متفاوت و سپس ترکیب آن‌ها از طریق ویرایش تصویر ساده است به‌طوری‌که همه چیز در نهایت در فوکوس قرار بگیرند.
دیدگاهتان را بنویسید