کیفیت عکس و دوربین عکاسی

 هنگام که شما تازه عکاسی را شروع می کنید، تعیین اینکه چه کیفیت تصویری برای ثبت عکسهایتان در نظر بگیرید، می تواند یک کار گیج کننده باشد.JPEG، NEF (RAW)، JPEG + RAW چیست؟ هر کدام از آنها چه معنی دارند؟

ساده ترین راه این است که عکس های خود را با بالاترین کیفیت JPEG که دوربین شما ارائه می دهد، ذخیره کنید.

این کار به شما امکان می دهد تا به طور کامل بر عکس گرفتن تان تمرکز کنید و به دوربین اجازه دهید که عکس شما را پردازش کند. علاوه بر آن، شما بعدا می توانید تغییراتی را روی عکس خود انجام دهید؛ در حالی که مجبور نیستید عکس های خود را بر روی کامپیوتر پردازش کنید.
همان طور که در عکاسی پیشرفت می کنید و استفاده از دوربین عکاسی برایتان راحت تر می شود؛ و با استفاده از تکنیک هایی که در ادامه این مقاله می آموزید، ممکن است شما بخواهید تنظیمات دوربین خود را برای ثبت تصاویر تغییر دهید و فرمت JPEG را به فرمت RAW تغییر دهید.
مزیت فرمت RAW این است که دوربین، عکس های شما را خام و پردازش نشده به شما تحویل می دهد. دیگر مزیت فرمت RAW این است که شما می توانید پردازش تصویر را آنگونه که در هنگام ثبت آن دیده اید، تنظیم کنید؛ نه پردازش از پیش تعیین شده ای که دوربین شما هنگام ذخیره یک عکس با فرمت JPEG انجام می دهد. (منظورمان همان میزان شارپ بودن، کنتراست و saturation است.)

با توجه به ماهیت پردازش نشده فایل RAW، این فایل ها حجم بالایی دارند. بسته به سایز سنسور دوربین شما، حجم فایل خام RAW می تواند ۱۰ برابر یا بیشتر از حجم فایل های JPEG شما باشد.

این به این معنی است که وقتی با فرمت RAW عکس می گیرید؛ تعداد عکس هایی که می توانید بر روی مموری SD خود ذخیره کنید، به طور قابل ملاحظه ای کاهش پیدا می کند، بنابراین شما باید کارت حافظه های اضافی یا کارت حافظه هایی با حجم بالاتر خریداری کنید.

روش های مناسب نامگذاری و دسته بندی فایل عکس ها کدام اند؟

تعیین یک سیستم نامگذاری برای فایل عکس ها، چیزی است که اکثر مردم آن را سرسری می گیرند، اما نحوه نام گذاری فایل های عکس هایتان، بسیار مهم است و باعث می شود که مجموعه عکس های شما مرتب و سازماندهی شده باشند؛ و هر وقتی که خواستید بتوانید فایل هایتان را به راحتی پیدا کنید.

نامگذاری فایل ها عمدتا به سلیقه شخصی شما بستگی دارد. شما می توانید فایل های تصاویر را براساس تاریخی که عکس ها را گرفته اید؛ ذخیره کنید. یا می توانید تصاویر را با یک سیستم عددی متوالی ذخیره کنید. هیچ روشی برای نامگذاری فایل تصاویر اشتباه نیست،

اینکار بستگی به این دارد که آیا شما ترجیح می دهید براساس تاریخ عکس هایتان آنها را ذخیره کنید یا تعداد عکسهایی که گرفته اید.

دسته بندی عکس ها براساس زمان و تاریخ

حتی اگر عکس های خود را براساس تاریخ ثبت آنها ذخیره نکنید، با این حال، شما باز هم می توانید زمان و تاریخ دوربین عکاسی خود را تنظیم کنید. این اطلاعات در فراداده (metadata که در properties فایل ها پنهان است) هر عکس ثبت می شود، که به شما اجازه می دهد تصاویر را بر اساس تاریخ، جستجو و پیدا کنید،

حتی اگر عکس ها را به طور مشخص نامگذاری نکرده باشید. با این حال، اگر تاریخ و زمان دوربین شما اشتباه تنظیم شده باشد، یافتن عکس های خود براساس تاریخ غلط دوربین، بسیار سخت می شود. (باز هم شما می توانید این تاریخ غلط را در اکثر نرم افزارهای ویرایش عکس تصحیح کنید).

فراداده یا متادیتای عکس (Metadata) _ دوربین عکاسی

با گرفتن هر عکسی، دوربین شما اطلاعات زیادی را درباره نوردهی (exposure) ثبت می کند. به این اطلاعات، متادیتای عکس (Metadata) می گویند. هنگامی که دوربین خود را تنظیم می کنید، می توانید متادیتای عکس را تا حدی سفارشی سازی کنید. به عنوان مثال، شما می توانید اطلاعات کپی رایت و حق نشر عکس های خود را مستقیما در متادیتای هر عکسی که می گیرید، وارد کنید.

خواندن متادیتا بعدا می تواند کمی گیج کننده باشد، اما با این حال می تواند اطلاعاتی عالی درباره عکس هایی که گرفته اید به شما بدهد. اگر می خواهید گاهی اوقات به عقب برگردید و دوباره عکس های خود را چاپ کنید یا عکس هایی را که لازم است ویرایش کنید؛ این داده ها می توانند بسیار مفید باشند.

در برنامه ای مانند لایت روم (Lightroom)، متادیتای عکس نمایش داده می شود و اگر هم نبود؛ شما می توانید اطلاعات متادیتا را به عکس اضافه کنید. نرم افزار لایت روم حتی به شما اجازه می دهد library خود را بر اساس اطلاعات متادیتای عکس جستجو کنید،

برای مثال می توانید تمام عکس های گرفته شده با فاصله کانونی ۱۸ میلیمتر را در لایت روم جستجو کنید یا عکس هایی که با استفاده از دیافراگم f / 2.8 گرفته شده است را مشاهده کنید!

حتی اگر شما از هیچ نرم افزاری برای پردازش عکس های خود استفاده نکنید، باز هم می توانید اطلاعات متادیتای خود را مشاهده کنید. این روند مشابه ویندوز و مک است.

برای مشاهده متادیتای عکس خود، فایل عکس خود را پیدا کنید و روی آن راست کلیک کنید.در Mac شما باید به بخش “Get Info” بروید. در پنجره ای که ظاهر می شود می توانید تمام اطلاعات عکس خود را مشاهده کنید. ویندوز هم به همان شیوه عمل می کند، با این تفاوت که با کلیک راست کردن بر روی عکس باید روی”Properties” کلیک کنید. سپس برای مشاهده داده های متادیتای عکس به تب “Details” بروید.

همانطور که قبلا اشاره کردیم، برای کسب اطلاعات بیشتر درباره تنظیمات مدل دوربین خاص خود، یوتیوب و آپارات یک مکان عالی برای شروع است. شما قادر خواهید بود بین منوهای مختلف بچرخید،بفهمید هر کدام از منوها چه کاری انجام می دهند و چطور آنها را سفارشی سازی کنید.
دوربین عکاسی چطور کار می کند؟

اکنون که دوربین شما تنظیم شده است، حال زمان آن رسیده است که بفهمید دوربین شما چطور کار می کند. وقتی که عکس می گیرید، دقیقا در داخل دوربین چه اتفاق می افتد که باعث می شود تصویر روی مموری SD شما ذخیره شود؟

دوربین یک دستگاه ساده است که از چند قسمت اصلی تشکیل شده است. برای دوربین های DSLR استاندارد، یک بدنه دوربین وجود دارد که یک لنز به آن وصل شده است. هر چیزی که برای ثبت و پردازش عکس به آن نیاز دارید؛ بدنه دوربین شما آن را دارد. در حالی که لنز، تصویر شما را بر روی حسگر درون دوربین متمرکز می کند.این دو اجزا (دوربین و لنز) به صورت زیر با هم کار می کنند. نور از طریق دهانه لنز وارد دوربین می شود. وقتی که شما عکاسی نمی کنید، داخل دوربین یک آینه وجود دارد که از طریق یک منشور (پریسکوپ) و عدسی نور را بازتاب می کند، بنابراین می توانید به وسیله لنز، تصویر را به صورت دقیقی مشاهده کنید.

هنگامی که برای گرفتن یک تصویر، دکمه شاتر را فشار می دهید، آینه سریعا به سمت بالا می رود و لنز دوربین در دیافراگم انتخاب شده (دهانه لنز باز می شود، بعدا بیشتر توضیح داده می شود) تنظیم می شود. سپس شاتر که در پشت دوربین قرار گرفته است، باز می شود. با باز شدن شاتر، نور به سنسور دوربین برخورد می کند، و تصویرتان تشکیل می شود.دوربین، تصویر را روی کارت حافظه شما ذخیره می کند، آینه به مکان اولیه خود باز می گردد و تمام تنظیمات مجددا آماده می شود تا شما دوباره عکاسی کنید. همه اینها، در کمتر از یک چشم بهم زدن اتفاق می افتد.

سرعت شاتر دوربین عکاسی : مدت زمانی که شاتر باز می شود و اجازه می دهد که سنسور تصویر در معرض نور قرار بگیرد و نوردهی شود؛ “سرعت شاتر” نامیده می شود.

سرعت شاتر معمولا در کسری از ثانیه اندازه گیری می شود، به عنوان مثال، ۱/۲۰۰ ثانیه ​​یا ۱/۸ ثانیه. با این حال، مواردی هم وجود دارد که ممکن است در گرفتن یک عکس، سرعت شاتر خود را به مدت چند ثانیه باز کنید.

عکاسی با نور خیلی کم، عکاسی از پرتوها و باریکه های نور و یا عکس گرفتن از ستاره ها، نمونه هایی از این موارد هستند. توجه داشته باشید که اکثر دوربین ها دو ثانیه را به این صورت نمایش می دهند:

ایزو دوربین عکاسی

غالبا “ایزو” گیج کننده ترین مورد برای عکاسان مبتدی است که عمدتا به این دلیل است که تجسم آن به راحتی موارد دیگر نیست. دیافراگم (aperture)، به معنای باز شدن دهانه لنز است و سرعت شاتر همان سرعت حرکت کند یا تند باز و بسته شدن دهانه لنز است. از طرف دیگر، ایزو (ISO)، حساسیت به نور را نشان
می دهد.هنگامی که شما در دوربین خود، ایزو را افزایش می دهید، آنچه که اساسا اتفاق می افتد این است که شما به سنسور تصویر خود دستور می دهید که حساسیت بیشتری نسبت به نور داشته باشد. این به این معنی است که با دیافراگم مشابه و با همان مقدار زمان نوردهی (سرعت شاتر)، شما نور بیشتری را دریافت می کنید و در نتیجه یک عکس روشن تر می گیرید.در عوض، با استفاده از حساسیت بیشتر، شما یک شانس عالی برای تولید نویز بیشتری (نقطه ها، لکه ها و رنگ های نامطلوب) در تصاویر خود خواهید داشت. تولید کنندگان دوربین های عکاسی در اصلاح این نویزها پیشرفت زیادی کرده اند؛ به طوری که بسیاری از دوربین های جدید توانایی عکاسی در ایزوهای بسیار بالا با حداقل نویز را دارند.